ماه من غصه چرا ؟!

آسمان را بنگر ، که هنوز ، بعد صدها شب و روز

مثل آن روز نخست

گرم و آبی و پر از مهر ، به ما می خندد .

یا زمینی را که دلش از سردی شبهای خزان

نه شکست و نه گرفت

بلکه از عاطفه لبریز شد و نفسی از سر امید کشید ،

و در آغاز بهار ، دشتی از یاس سپید

زیر پاهامان ریخت

تا بگوید که هنوز ، پر امنیت احساس خداست !

ماه من ، غصه چرا ؟!

تو مرا داری و من - هر شب و روز -

آرزویم ، همه خوشبختی توست .

ماه من ؛

دل به غم دادن و از یأس سخنها گفتن

کار آنهایی نیست که خدا را دارند ...

ماه من ؛

غم و اندوه اگر هم روزی ، مثل باران بارید

یا دل شیشه شکست ، از لب پنجره عشق ، زمین خورد و شکست ...

با نگاهت به خدا ، چتر شادی واکن

و بگو با دل خود ، که خدا هست ، خدا هست ...

او همانی است که در تارترین لحظه شب ، راه نورانی امید نشانم می داد ...

او همانی است که هر لحظه دلش می خواهد ، همه زندگیم غرق شادی باد ...

ماه من ؛

غصه اگر هست ، بگو تا باشد .

معنی خوشبختی – بودن اندوه – است !!

این همه غصه و غم ، این همه شادی و شور

چه بخواهی و چه نه ، میوه یک باغند

همه را با هم و با عشق بچین ...

ولی از یاد مبر ،

پشت هر کوه بلند ، سبزه زاری است پر از یاد خدا

و در آن باز کسی می خواند ؛

که خدا هست ، خدا هست ...

و چرا غصه ؟! چرا ؟!!